كاش وقتی زندگـی فرصت دهد

كاش وقتی زندگـی فرصت دهد،گاهــی از پروانه ها یادی كنیم
كاش بخشی از زمان خویش را،وقف قسمت كردن شادی كنیم

كاش وقتی زندگـی فرصت دهد،گاهــی از پروانه ها یادی كنیم
كاش بخشی از زمان خویش را،وقف قسمت كردن شادی كنیم

كــاش وقتی چشم هایی ابریند، به خود آییم و سپس كاری كنیم 
از نــــگاه زرد گلدانــهایمان،كاش با رغبت پرستاری كنیم

كــاش دلتنگ شـقایق ها شویم، به نگاه سرخ شان عادت كنیم

كــاش شب وقتی كه تنها می شویم، با خدای یاس ها خلوت كنیم

فاصـــله های میان خویش را،با خطوط دوستی مبهم كنیم

جـای بازی با صدای موج ها،درد هــای آبیش را بشنویم

كــــاش مثل آب مثل چشمه سار،گونه نیلوفری را تر كنیم

ما همه روزی از اینــجا می رویم،كاش این پرواز را باور كنیم

كاش با حرفی كه چندان سبز نیست،قلب های نقره ای را نشكنیم

كاش هر شب با دو جرعه نور ماه،چشم های خفته را رنگی زنیم

كـاش بین ساكنان شهر عشق، رد پای خویش را پیدا كنیم

كـاش با الهام از وجدان خویش،یك گره از كار دل ها واكنیم


كـاش رسم دوستی را ساده تر، مهربان تر آسمانی تر كنیم 
كاش در نقاشی دیدارمان، شوق ها را ارغوانی تر كنیم

كـاش اشكی قلب مان را بشكند، با نگاه خسته ای ویران شویم 
كـاش وقتی شاپرك ها تشنه اند،ما به جای ابر ها گریان شویم

كـاش وقتی آرزویی می كنیم،از دل شفاف مان هم رد شود 
مرغ آمیـــن هم از آنجا بگذرد،حرفـهای قلبمان را بشنود